Os Xogos Olímpicos Antigos foron unha serie de competicións atléticas disputadas por representantes de diversas cidades estado da Antigua Grecia. Os rexistros indican que comezaron no ano 776 a.C. En Olimpia, Grecia, e celebráronse ata o 393 d.C. Os xogos disputábanse normalmente cada catro anos ou unha Olimpíada, que era unha unidade de tempo. Durante a celebración dos Xogos promulgábase unha tregua, ou paz olímpica, para permitir aos atletas viaxar en condicions de seguridade dende os seus países ata Olimpia. Os premios para os vencedores eran coroas de loureiro, ramas de palmeira, cintas de la e incluso, ás veces, alimentos para toda a vida. Os antigos Xogos Olímpicos foron bastante diferentes dos modernos; había menos eventos e só os homes libres que falaban grego podían competir, ademais de que se celebraban sempre en Olimpia, en vez de moverse a diferentes lugares cada vez.

Atenas

Neste tema imos tratar a educación dos nenos atenienses, pero só dos varóns, pois as nenas non pisaban nunca a escola. Todo o que aprende unha moza ateniense -esencialmente os labores domésticos: cociña, tratamento da la e tecido e, talvez, algúns rudimentos de lectura, cálculo e música- apréndeo coa súa nai, coa sua avoa ou coas criadas da familia. De feito, as mozas novas apenas saen sequera ao patio interior da súa casa, xa que deben vivir lonxe de toda mirada, afastadas mesmo dos membros masculinos da súa propia familia. Feita esta salvidade, vexamos como se educaban os nenos atenienses.

En Atenas, a ensinanza e a asistencia a clase non era obrigatoria: o pai de familia gozaba de total liberdade para educar os seus fillos ou permitir que outros os educasen ata os dezaoito anos, idade en que o mozo se convertía en ciudadán e debía realizar o servizo militar.

Ata que o neno ia á escola (aos sete anos), eran a nai e a nodriza quen se ocupaban del e proporcionábanlle as primeiras ensinanzas, que consistían en historias tradicionais, mitoloxía e lendas nacionais e nada máis, pois as pobres mulleres, que practicamente nada aprenderan, practicamente nada podían ensinar.

Aos sete anos, o neno comeza a súa ''paideia'' ou formación cultural, pasando á escola, sempre de profesores particulares, onde cursaban tres materias: gramática, música e ximnasia.

Esparta

A educación espartana merece unha mención especial, pola súa total contraposición á educación ateniense.

Mentres que, como xa dixemos, en Atenas as mozas vivían recluídas, en Esparta as mozas practicaban en público moitos deportes, ao igual que os mozos: a loita e o lanzamento de disco e xabelina. Pretendían así preparar nais de familia robustas e fortes, que proporcionasen a Esparta fillos fortes, bos guerreiros.

Os mozos soamente permanecían coas súas familias ata os sete anos, idade na que o neno pasa a mans do Estado, ao que non deixará de pertencer ata a súa morte. O neno alistábase en formacións premilitares que se graduaban ao longo de todo o seu crecemento. Os seus estudos limitábanse ao estrictamente necesario; o resto da súa educación consistía en aprender a obedecer, soportar a fatiga con paciencia e vencer na loita, é dicir, exercicios físicos e adestramento para a guerra.

Xogos Panhelénicos é o termo que recibe o conxunto das catro contendas diferentes que eran celebradas na antiga Grecia. Estes catro xogos eran:

         Xogos Olímpicos, de carácter deportivo, celebrados en Olimpia, en honor a Zeus.
     
         Xogos Pitícos, de carácter poético, celebrados en Delfos, en honor a Apolo e as Musas.

         Xogos Nemeos, con competicións de xinetes, celebrados en Argos, en honor a Hera.

         Xogos Ístmicos, competición celebrada en Corinto, en honor a Poseidón e as Oceánidas.

As distancias en velocidade

   Os 100 m é a carreira máis curta no calendario de actividades ao aire libre. É tamén unha das máis antigas, xa que se encontraron indicios desta carreira no século XV a.c., se nos baseamos en Homero e os poetas gregos. A distancia orixinal iniciada polos británicos foi de 100 iardas (100,52m) e despois de 100 iardas (91,44m), ata que o metro se converteu na forma oficial. A principios do século, o periodista George Prade definiu os 100m como ”aristocracia en movemento”. Segundo el, é necesario pouco adestramento para obter bos resultados, xa que a velocidade é innata no atleta. Cos anos, os 100 m substituíron á maratón como proba raíña do atletismo polo aumento do número de competidores e o interese que suscitou entre os espectadores.

   A carreira de 200 m actual é similar á lonxitude do estadio da Antiga Grecia. (“Station” literalmente significa a lonxitude do estadio). Dela deriva a milla inglesa e na súa orixe corríanse sobre 220 iardas.     

   Durante moito tempo executada en liña recta, os 200 con curva en pista de 400 m foron oficialmente recoñecidos en 1958. Os especialistas desta proba deben combinar a velocidade básica dun velocista de 100m cunha capacidade de aceleración estimada en 130-140m.

   Os 400 m teñen a súa orixe no dobre estadio (384 m), proba realizada na antigüidade. Corrida no Reino Unido como un cuarto de milla (440 m), a proba considérase como de velocidade e resistencia, na medida en que se esixe, ademais de forza física, resistencia á fatiga e á dor, e unha xestión óptima do ritmo da carreira. Os atletas que corren 440 m de lonxitude divídense en dúas categorías, os velocistas puros, coas características dos corredores de 200 m,  e os de resistencia, con características dos corredores de 800 m.

                                                                                                                 Andrea Costas
                                                                                                                 Nuria Souto

As carreiras de remudas

   As carreiras de remudas teñen a súa orixe nas sociedades antigas, onde a velocidade e resistencia dos corredores para transmitir mensaxes dunha cidade a outra eran moi importantes.

   Pero nos Estados Unidos a disciplina adquiriu popularidade nunha carreira benéfica organizada polos bombeiros de Nova Iorque.

   Os 4x100m e 4x400m, constan de catro atletas por equipo . O obxectivo é cubrir a distancia o máis rápido posible, ao tempo que se garante a transmisión dun cilindro de madeira chamado testemuña.

   Os especialistas nestas carreiras deben combinar a capacidade física do atleta co sentido da anticipación e a coordinación para a entrega.

   As dúas carreiras de relevos na súa forma actual fixeron a súa primeira aparición olímpica no 1912.             

                                                                      Boris Outerelo Pequeño (3º ESO A)                  

                                                                      Raúl Rodal Santomé (3º ESO C)

As carreiras de valados

   As carreiras de valados (chamadas tamén carreiras de obstáculos) son carreiras de velocidade nas que os competidores deben superar unha serie de barreiras de madeira e metal (ou plástico e metal) chamadas valos.

   As carreiras de valos ao aire libre son as máis populares. Para a categoría masculina existen os 110 metros con valos, e para a feminina os 100 metros con valos, as cales se percorren cos denominados valos altos. Tamén existen os 400 metros con valos, tamén con valos altos.

Orixe das carreiras de valos

   As carreiras de obstáculos, a diferenza da maioría das disciplinas atléticas, non teñen raíces no deporte antigo. En realidade, son unha invención moderna dos británicos e inspíranse nas carreiras de obstáculos de hípica. A historia das primeiras probas oficiais dos 110 metros con valos está nas carreiras de 120 iardas (109,72 metros) con dez obstáculos de 3 pés e 6 polgadas (1,06 m), que é a altura que aínda se utiliza hoxe. O equivalente feminino dos 110 metros valos, como os 100 m valos, é unha proba de velocidade que consta de dez valos que hai que saltar a unha distancia de 9,14 m para os homes e 8,50 m para as mulleres. Os 400 metros valos, disciplina relativamente nova, presentouse en Oxford cara a 1860, na forma dunhas 440 iardas. A continuación desenvolveuse en Francia, mentres que os británicos e os estadounidenses a desdeñaron durante moitos anos. Os 400 metros valos é unha das probas máis técnicas do atletismo, xa que require a capacidade física dun velocista e a atención ao ritmo de carreira, e en particular ao número de pasos realizados entre os dez obstáculos.
   Os 3.000 m obstáculos combinan a resistencia co salto dos valos. Tamén foron concibidos nunha aposta entre os estudantes, en referencia ao deporte ecuestre británico, moi popular a finais do século XIX. Os atletas teñen que percorrer  na pista unha distancia de 3000 m, e tamén franquear diferentes barreiras como os valos e a ría. Recentemente, os 3000 m obstáculos abríronse  á participación das mulleres e a proba apareceu por primeira vez no programa olímpico en 2008.

Altura dos valos:

 Rama masculina:
 

             -   60 metros valos  -  1,067 metros
             -   110 metros valos   - 1,067 metros
             -   400 metros valos   -   0,914 metros
             -   2000 e 3000 metros valos  - 0,914 metros

 Rama feminina:
    

          -   60 metros valos  -  0,84 metros
          -   100 metros valos -  0,84 metros
          -   400 metros valos - 0,762 metros
          -   2000 e 3000 metros -  0,762 metros

  TÉCNICA DE SAÍDA

   A progresión en marcas deportivas ao longo dos séculos foi en parte debido ás innovacións en materiais e tamén ao desenvolvemento técnico de cada proba. A finais do século XVIII, un xeneral de EEUU inventou o “start Crouch”, unha. Tom Burke, o primeiro campión olímpico nos 100 metros da historia, usou este novo método.

   Nos Xogos de 1900, U.S. Alvin Kraenzlein innovou ao reducir o número de pasos entre os obstáculos. Durante a década de 1920, os Estados Unidos presentaron unha nova técnica de salto de lonxitude, o “tiro de enganche”, que está a facer avances no aire durante o salto. 

   Inmediatamente  despois da Segunda Guerra mundial, os soviéticos desenvolveron diferentes técnicas para saltar. Valeri Brumel foi un dos primeiros  atletas en experimentar coa técnica de “stradddle”. Algúns anos máis tarde, a disciplina revolucionouse unha vez coa chegada do “flop Fosbury”, co nome do americano Dick Fosbury, que gañou o salto de altura nos Xogos de México, en 1968.

   Thomas Burke, gañador de dúas medallas de ouro no atletismo nos Xogos Olímpicos de Atenas 1896, sorprendeu tamén a espectadores e competidores por un novo estilo aínda descoñecido fóra dos Estados Unidos.

                                                                                                Pasado por Raúl Gándara, 3º ESO C

Técnica do Triplo Salto

    O desenvolvemento da técnica do Triplo Salto baséase nas experiencias de xeracións anteriores, podendo distinguir así cinco etapas:

   • Ata os anos 30 (xa coa variante escocesa establecida como a regulamentaria), predominou a Técnica Pasiva, denominada así pola corta lonxitude do segundo salto.

   • Na década dos 30, o dominio xaponés introduciu  unha modificación técnica, presentando un segundo salto máis activo, que aínda prexudicaba ao terceiro salto. (Técnica Activa)

   • Ata os anos 60, preséntanse dúas variantes. A Técnica de Patada caracterizábase na antiga Unión Soviética por un golpeo moi activo na batida do terceiro salto, que se alongaba.

   A variante da Técnica Fluída, usada polos saltadores brasileiros e algúns soviéticos, empregaba apoios de batida máis similares ao da carreira.

• A partir dos anos 60 ten lugar o desenvolvemento das coñecidas como Escolas de Triplo Salto, que promulgaba diferenzas técnicas baseadas fundamentalmente no desenvolvemento das proporcións “ideais” de salto.

   A Escola Rusa promulgou a denominada Técnica Elevada ou de gadoupada, pola acción do pé nas batidas. Fundamentábase nas posibilidades de forza de salto.

  A Escola Polaca, coa súa Técnica Plana, centrábase na velocidade de execución, con apoios similares aos de carreira.

   A Escola Americana, coa Técnica Natural, parecíase á  polaca ao fundamentar o éxito na velocidade,e aínda descoidaba o impulso vertical.

• Na actualidade, a maioría dos grandes saltadores utilizan a Técnica de Rebote, que aglutina aspectos positivos das anteriores (velocidade de carreira, apoios moi activos)e que aínda opta por recortar lixeiramente o primeiro salto para non perder velocidade (verdadeiro fundamento de esta variante), alongando o terceiro salto.

   Como observamos, todo isto ocorre en categoría masculina. A categoría feminina non se admitiu oficialmente ata 1990, aínda que existen rexistros de saltos desde principios

do S XX. Na actualidade trátase dunha proba consolidada no calendario atlético e con especialistas de alto nivel técnico. Con todo, como analizaremos máis adiante, podemos

afirmar que non se alcanzou o nivel que se espera en función das características da proba.

Adhemar Ferreira da Silva (29 de setembro de 1927 - 12 de xaneiro de 2001) foi un atleta brasileiro precursor do triplo salto, no que está especializado. Ao longo dos tempos nos Xogos de Helsinqui (1952) e Melbourne (1960), Adhemar conseguiu cegar aos técnicos e afeccionados mundiais deste deporte ao alcanzar as distancias de 16.22 e 16.35  metros respectivamente como novas marcas olímpicas. Adhemar Ferreira da Silva tiña un dominio absoluto con  cinco plusmarcas mundiais ao longo do seu inigualable historial, e sería tamén o que daría o paso a una nova escola de salto brasileira, máis flexible e equilibrada na súa técnica cá xaponesa. O mellor rexistro deste extraordinario saltador alcanzouno en México, ao saltar 16,56 o dia 16 de marzo de 1955, durante o curso dos Xogos Panamericanos, celebrados na capital azteca.

                                                                                                   Mauro Piñeiro Castiñeira, 2º ESO B

LANZAMENTO DE PESO

   Para a práctica do lanzamento de peso existen dúas técnicas fundamentais, a rectilínea de O'Brien, que ao mesmo tempo é a máis antiga, e a circular,creada por un deportista checo de apelido Malek que foi utilizada nos anos 50  e revitalizada nos 60 polo aleta norteamericano Otiz Chandler; esta técnica demostrou a súa efectividade co resultado do ruso Aleksander Barisnchinkov, quen alcanzou 21,17m.

Impulso

   O obxectivo no impulso de bala é propulsar unha sólida bóla de metal a través do aire á máxima distancia posible. O peso da bóla en categoría masculina é de 7,26 Kg e de 4 Kg en feminina. A acción do lanzamento está delimitada a un círculo de 2,1 m de diámetro.
   Na primeira fase da proba, o atleta suxeita o peso cos dedos da man contra o seu ombreiro, pondo a bóla debaixo do queixo. O competidor avanza semiagochado, para adquirir a forza e velocidade que transmitirá ao seu lanzamento. Ao alcanzar o lado oposto do círculo, estira o brazo de lanzar repetidamente e empuxa o peso cara ao aire na dirección adecuada.
   O empuxe faise desde o ombreiro cun só brazo e non se pode levar o peso detrás do ombreiro. Cada competidor ten dereito a tres lanzamentos e os sete mellores pasan á seguinte rolda doutros tres lanzamentos por atleta. As medidas efectúanse desde o bordo interno da circunferencia da área de lanzamento ata o primeiro punto de impacto. Os competidores clasifícanse de acordo ao seu mellor lanzamento. Se o lanzador sáese  do círculo, o lanzamento é nulo.

  Tamén hai outro estilo que se chama estilo Campra, (en homenaxe a Emilio Campra, adestrador español que desenvolveu este estilo) no que aquel atleta se colocaba de costas e desprazaba dende a primeira perna esquerda ata a dereita xerando inercia no desprazamento cun lanzamento rápido e raso da perna dereita, permitindo chegar ata a posición final e terminar o lanzamento.
  Na posición final, o empuxe faise dende o eixe do pé, xeonllos, cadeira, tronco, brazo e man, logrando unha ampla intervención de todos os grupos musculares afectados para aumentar o tempo do empuxe da bóla.

                                                                                                          Arón Martínez, 2º ESO B

A ORIXE DOS XOGOS OLÍMPICOS

   Os Xogos Olímpicos Antigos foron unha serie de competicións atléticas disputadas por representantes de diversas cidades no estado da Antiga Grecia. Os rexistros indican que comezaron no ano 776 a.C. en Olimpia, Grecia, e celebráronse ata o 393 d.C. Os xogos disputábanse normalmente cada catro anos ou unha Olimpíada, que era unha unidade de tempo. Durante a celebración dos Xogos promulgábase unha tregua, ou paz olímpica, para permitir aos atletas viaxar en condicións de seguridade dende os seus países ata Olimpia.   

   Os premios para os vencedores eran coroas de loureiro, ramas de palmeira, cintas de la e incluso, ás veces, alimentos para toda a vida. Os antigos Xogos Olímpicos foron bastante diferentes dos modernos; había menos eventos e só os homes libres que falaban grego podían competir, ademais de que se celebraban sempre en Olimpia, en vez de moverse a diferentes lugares cada vez.

Atenas

   Neste tema imos tratar a educación dos nenos atenienses, pero só dos varóns, pois as nenas non pisaban nunca a escola. Todo o que aprende unha moza ateniense son esencialmente os labores domésticos: cociña, tratamento de la e tecido. Talvez tamén aprende algúns rudimentos de lectura, cálculo e música coa súa nai, coa súa avoa ou coas criadas da familia. De feito, as mozas  novas apenas saen sequera ao patio interior da súa casa, xa que deben vivir lonxe de toda mirada, afastadas incluso dos membros masculinos da súa propia familia. Feita esta salvidade, vexamos como se educaban os nenos atenienses.
   En Atenas, a ensinanza e a asistencia a clase non era obrigatoria: o pai de familia gozaba de total liberdade para educar os seus fillos ou permitir que outros os educasen ata os dezaoito anos, idade en que o mozo se convertía en cidadán e debía realizar o servizo militar.
   Ata que o neno ía á escola (aos sete anos), eran a nai e a nodriza as que se ocupaban del e proporcionábanlle as primeiras ensinanzas, que consistían en historias tradicionais, mitoloxía e lendas nacionais, e nada máis, pois as pobres mulleres, que practicamente nada aprenderan, practicamente nada podían ensinar.
   Aos sete anos o neno comeza a súa ''paideia'' ou formación cultural, pasando á escola, sempre de profesores particulares, onde cursaban tres materias: gramática, música e ximnasia.

Esparta

   A educación espartana merece unha mención especial, pola súa total contraposición á educación ateniense.
   Mentres que, como xa dixemos, en Atenas as mozas vivían recluídas, en Esparta as mozas practicaban en público moitos deportes, ao igual que os mozos: a loita e o lanzamento de disco e xavelina. Pretendían así preparar nais de familia robustas e fortes, que proporcionaran a Esparta fillos fortes, bos guerreiros.
   Os mozos soamente permanecían coas súas familias ata os sete anos, idade na que o neno pasa a mans do Estado, ao que non deixará de pertencer ata a súa morte. O neno alistábase en formacións premilitares.
    Os seus estudos limitábanse ao estritamente necesario; o resto da súa educación consistía en aprender, obedecer, soportar a fatiga con paciencia e vencer na loita, é dicir, exercicios físicos e adestramento para a guerra.

  
    "Xogos Panhelénicos" é o termo que recibe o conxunto de catro contendas diferentes que eran celebradas na antiga Grecia. Estes catro xogos eran:
        Xogos Olímpicos, de carácter deportivo, celebrados en Olimpia, en honor a Zeus.
        Xogos Pitícos, de carácter poético, celebrados en Delfos, en honor a Apolo e as Musas.
        Xogos Nemeos, con competicións de xinetes, celebrados en Argos, en honor a Hera.
        Xogos Ístmicos, competencia celebrada en Corinto, en honor a Poseidón e as Oceánidas.

                                                                                                        Selena, 2º. ESO B